KAYSERİ’de Hatice Güngörmez (35), 2 yaşında yüksek ateşe bağlı göz kanseri sonrası görme yetisini tamamen kaybeden 9 yıllık eşi Mehmet Güngörmez’i (39), her gün iş yerine götürüp getiriyor. Güngörmez, “Her gün geliş günlük 6 kilometre gidip geliyorum. Bana hiçbir engeli olmuyor” dedi.
Kentte yaşayan Mehmet Güngörmez, 2 yaşında yüksek ateşe bağlı göz kanseri sonrası görme yetisini tamamen kaybetti. Hayattan hiçbir zaman ümidini kesmeyen Güngörmez, girdiği sınavları başarıyla tamamlayıp Niğde'nin Bor ilçesinde Tapu İl Müdürlüğü’nde memur olarak çalışmaya başladı. Mehmet Güngörmez ablasının oturduğu apartmanda yaşayan Hatice Güngörmez ile tanıştı. 9 yıl önce evlilik kararı alan çift, Kayseri’nin Yeşilhisar ilçesine taşındı. 1 çocuk annesi Hatice Güngörmez, İlçe Tapu Müdürlüğü’nde çalışan yüzde 100 görme engelli eşini elektrikli motosikleti ile her gün iş yerine götürüp, getirmeye başladı.
‘HERKES BİR ENGELLİ ADAYIDIR’
Küçük yaşta gözlerini kaybettiğini belirten Mehmet Güngörmez, “Beyinden göze gelen ince damarlar yani göz bebeklerini besleyen damarlar yanmıştı. Bu sebeple göz bebeklerim alındı. 37 yıldır görme engelliyim 8,5 yıl Niğde’nin Bor ilçesinde Tapu Müdürlüğü’nde çalıştım. Sonrasında kendi isteğimle Yeşilhisar Tapu Müdürlüğü'ne geldim. 8 yıldır da buradayım, Yeşilhisar’da ulaşım sıkıntısı çok. Bu yüzden de eşim Allah razı olsun her daim yanımda. İş yerine, şarjlı 3 tekerlekli motorumuzla eşim götürür getirir. Onunla işe bırakıp, beni sabah bırakır öğlen alır öğleyin tekrar bırakır akşam alır. İş yerindeki arkadaşlarım ilgileniyorlar. Onlar da çok duyarlılar. Görme engelliyim ama engelim var diyerek evime kapanmam, elimden gelen ne varsa yapmaya çalışırım. ‘Ben engelliyim’ demem. Her birey bir engelli adayıdır. Bütün engellilere engelsiz bir hayat diliyorum. 3 Aralık Engelliler Günü, farkındalık günü olmalıdır” diye konuştu.
‘6 KİLOMETRE GİDİYORUM’
Hatice Güngörmez ise “Sabah kahvaltısını hazırlıyorum. Üzerini giydiriyorum. Her ihtiyacını karşılıyorum. Sabah işine götürüyorum. 1 kilometre gidiş 1 kilometre geliş günlük 6 kilometre gidiyorum. Çünkü öğlen de gidip yemek yemesi için geri eve getirip işe karnını doyurduktan sonra işe bırakıyorum. Kışları çok sıkıntı oluyor. Üstü açık olduğu için onun üzerine eğer bir naylon gibi, çadır gibi bir şey olursa yazları sıkıntı olmuyor ama kışları çok sıkıntı yaşıyoruz. Ben de üşüyorum. Eşimin iş arkadaşları da ben olmadığım zaman Allah razı olsun idare ediyorlar. Ben olmadığım zaman ya da rahatsız olduğum zaman gidemediğim, getiremediğim zaman iş yerinden sağ olsunlar onlar getiriyorlar. Bana hiçbir engeli olmuyor. Mutlu bir şekilde yaşayıp gidiyoruz. Birbirimize destek oluyoruz. Engelli olmak bireylerin ayıbı değil engel herkesin başına gelebilecek bir durum” ifadelerini kullandı.
